The Jonny Monster Band (US) Bluesrock SR&BC Stekene (10-01-2020) reporter & photo credits: Marcel info organisatie: SR&BC Stekene info artist: Jonny Monster © Rootsville 2020

Ze zijn het jaar sterk begonnen in Stekene, want dit was al het tweede optreden van het nieuwe jaar. Jammer genoeg had ik hun openingsgig met The Blue Clay moeten missen wegens ander verplichtingen, maar nu was ik wel van de partij. Te gast deze keer was "The Jonny Monster Band".

Jonny Monster is afkomstig uit de Hudson Vallei in New York, maar is al enkele jaren gevestigd in Knoxville, Tennessee. Jonny weet als geen ander een originele mix te brengen van akoestische blues en dynamische elektrische blues. Ondertussen deelde hij tal van podia met bluesgrootheden als Johnny Winter, Lucky Peterson en Booker T.Jones. Buiten Jonny bestaat de band verder uit Graham Waldrip aan de bas en Garrit Tillman op drums. Buiten eigen werk, serveert Jonny covers van onder andere Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughn, Muddy Waters, Johnny Winter of Paul Butterfield. Voor elk wat wils dus.

Gezien ik de man niet kende , had ik wat opzoekingswerk gedaan en onder andere zijn twee cd’s beluisterd op Spotify. Ik moet zeggen dat ik iets anders had verwacht en dat ik meer dan aangenaam verrast was door hetgeen ik te horen kreeg, vooral bij “Bad Times Before”, een goede uitgebalanceerde cd met goede afwisseling tussen akoestische en elektrische blues. Ik was dus met fijne verwachtingen afgezakt naar Stekene. Met mij nog tal van anderen, want Willy’s Place zat aangenaam vol.

Iets voor negen kwam dan de gelegenheids MC, bij deze de voorzitter himself, de band aankondigen en waren we vertrokken. We wisten onmiddellijk waar we aan toe waren. Nou moe, veel power vertelden ze , maar voor mij was dat er duidelijk over. Hard, hard en nog eens hard en niet te vergelijken met wat ik op hun cd’s had gehoord. Lang uitgesponnen solo’s, veel “gitaarneukerij” en een Jonny Monster die op geregelde tijstipen op zijn knieëen zijn versterker ging aanbidden. Voor mij meer (hard) rock dan blues en te weinig variatie.  Buiten ‘Bad Cream’, ‘My 3rd Degree’, de nieuwe singel ‘Back Stabbin’ Woman’ en ‘Money Tree’ vond ik niets van mijn gading. Blijkbaar was ik waarschijnlijk de enige met dat gedacht, want de grote massa vond het geweldig. Ieder zijn smaak natuurlijk , dus wie ben ik nietwaar?

Dan maar richting pauze om op adem te komen, hopende op betere tijden. Deel twee begon met het leuke ‘Nobody Here But Us Chickens’, dat klonk al wat beter, maar het was echter valse hoop en de man verviel in zijn gewoonten van set 1. Voor mij geen verbetering dus. Ik bleef echter doorbijten en kreeg nog ‘Heartbroken’, ‘Natural Love’ en ‘I’m Going Down’ tussen de kiezen geramd. Allemaal met het nodige gitaargeweld en gejank aan de man gebracht. Maar toen had ik het gehad, mijnen boot was vol gelijk ze zeggen. Sorry gasten, maar trop is trop, dus trok ik huiswaarts, redelijk ontgoocheld wel.

Er is wel een publiek voor, want dat hoorde ik aan de reacties, die positief waren. Voor mij echter veel te weinig blues en veel te veel gitaargejank. Maar je weet wat ze zeggen: “De gustibus et coloribus non est disputandum”. Wijs man die dat gezegd heeft.

Volgende afspraak in Stekene is op 07 februari met het bezoek van Bluebird. Meer mijn ding mijn gedacht. Tot dan !

Marcel